​Emoties van een Kalverhoudster

Er zit geen knop op ons, waarmee we ons gevoel kunnen uitschakelen. Hoe graag we het soms ook willen. Emotie is leidend bij veel beslissingen die we dagelijks maken, maar dat hebben we niet altijd door. Waar de één zijn emotie duidelijk kan uitspreken, maakt de ander er juist een stukje theater van. Zonder emotie zou ons werk een stuk minder prettig zijn.

Onlangs hadden we een kalf dat niet in de benen kwam. Het dier viel mij op tijdens de voerbeurt. Waar de andere kalveren als een speer opstonden bij het eerste geluid van melk in de bakken, bleef hij liggen. Met een middel tegen pijn en een middel voor spieropbouw, probeerden we hem te helpen. Na een paar dagen zagen we dat hij zelf probeerde op te staan. Helaas, het lukte niet...

Een nieuw dagelijks ritueel volgde: vóór elke voerbeurt werd het kalf op z’n poten gezet en tijdens het controlerondje herhaalden we dit. Het lukte hem steeds langer zelfstandig te blijven staan. En zo ging het vier weken door. Het kalf groeide intussen flink. Maar toch hebben we besloten na vier weken het kalf te euthanaseren. Waarom? Zonder pijnstilling merkte we dat hij het moeilijk had, ook voor ons werd het steeds moeilijker om hem in de benen te krijgen. Een kalf van zeven weken oud wil nog, maar een kalf van elf weken is bijna niet meer te tillen.

Het zijn meerdere emoties die naar boven komen. De eerste is het gevoel van mededogen. Je kan én wilt het kalf niet laten liggen, want hij is afhankelijk van ons en van onze zorgen. Wanneer je hem langzaam ziet lopen - en steeds een beetje langer en beter - bekruipt je een gevoel van trots: dit hebben we bereikt door vol te houden en niet op te geven. De derde emotie is teleurstelling als de nuchterheid in jezelf aangeeft dat het eigenlijk zo niet meer kan.

Emotie is belangrijk, ook in ons vak. Maar als we om ons heen kijken, dan zien we dat we door emoties steeds verder uit elkaar komen te staan. En dan heb ik het over boeren en de maatschappij. Door emotie wordt het steeds lastiger om dieren te houden voor de voedselconsumptie. Dat het anders kan, en dat we blijven verbeteren, dat is een ding dat zeker is. Veertig jaar geleden hadden we kistkalveren, legbatterijen en aanbindstallen voor koeien. We stonden minder stil bij het gevoel van de dieren. Nu hebben dieren veel meer bewegingsruimte en in de toekomst zullen de houderijsystemen nog meer op dierenwelzijn geënt zijn.

Maar laten we alstublieft bij al onze emoties die we voelen, niet onze nuchterheid vergeten: we maken voedsel, onze eerste levensbehoefte. Een nieuwe generatie gaat dit vast op een andere manier doen dan onze generatie, maar het wordt wel lastiger om aan alle emoties in onze maatschappij tegemoet te komen en ook nog geld te verdienen. Want emoties leiden tot grote investeringen in bijvoorbeeld dierenwelzijn en emissiereductie. Dit vraagt om een goede maatschappelijke visie - ook van onze belangenbehartigers – en dat mis ik een beetje. Want alleen met een goede visie en een politiek die dat omarmt, houden wij een goede toekomst.

Evelien SmitKalverhoudster in Nieuweroord