​‘Niet groot maar gelukkig zijn’

Twee jaar geleden stonden Dineke Thomassen en Arie Markus al eens in De Kalverhouder. Ze hadden een kalverbedrijf gekocht in Frankrijk en vertelden over hun emigratieplannen. Intussen verzorgen ze het tweede koppel op hun nieuwe plek in de Loire-streek: “Ons doel is niet groot worden, wel gelukkig zijn.” Het is ruim 30 graden in Belligné, 50 kilometer ten noordoosten van Nantes. Ventilatoren trekken de warme lucht met een flinke snelheid door de voergangen in de kalverstal van Dineke Thomassen en Arie Markus. De vijfhonderd dieren staan er prachtig bij. Twintig weken zijn ze nu; het tweede koppel kalveren van de Nederlanders tijdens hun Frans avontuur. Dineke ziet het tevreden aan. Op het ouderlijk bedrijf in Nederland werkte ze ook mee, maar dat was tijdens de opstart van de kalveren. Verantwoordelijk zijn voor de gehele ronde is iets heel anders, bijvoorbeeld als het gaat om het herkennen van zieke dieren. Maar de geboren Overbergse is een snelle leerling. Dat Dineke een deel van het kalverwerk doet, komt door het werk van Arie. Voor de firma Verberk installeert en onderhoudt hij automatische voersystemen die het bedrijf in Frankrijk op de markt brengt. De Franse kalverhouderij zit in een versnelling wat betreft automatisering: waar voorheen melkslangen en voerscheppen de dienst uitmaakten, zijn nu de geautomatiseerde apparaten in opkomst. De klandizie neemt flink toe. Hoewel Arie er met twee á drie dagen in de week geen full time baan aan heeft, is het wel intensief. Want Frankrijk is veertien keer groter dan Nederland. Dat betekent dat hij regelmatig ergens in het land blijft overnachten.Voorjaar 2022 vertrokken de ondernemers naar Frankrijk. De kalverstal uit 1985 heeft een prima dak en muren, maar de inrichting was aan vervanging toe. In zes weken tijd hebben Arie en Dineke het complete binnenwerk (hekwerk, voerbakken en roosters) vervangen door huisvesting van Van Beek, inclusief rubber welzijnsroosters. Daarnaast is de melkverstrekking geautomatiseerd, uiteraard met apparatuur van Verberk. Hiermee is het voeren minder zwaar en makkelijker uit te besteden aan een ander. In juli 2022 arriveerden de eerste zwartbonte holsteinkalveren. Arie en Dineke houden de dieren voor VanDrie Group.De kalverhouderij in Frankrijk is anders georganiseerd dan in Nederland. Het verschil zit hem vooral in de wijze van begeleiding. De Franse bedrijfsadviseur van VanDrie komt wekelijks op het bedrijf, waarbij hij een grote rol speelt bij het management en de voeding op het bedrijf. “Een voorlichter heeft hier echt aanzien”, zegt Arie. “Natuurlijk maak je samen het resultaat, maar de rol van de voorlichter is hier groter.” Dat blijkt ook uit het feit dat de bedrijfsadviseur soms actief meehelpt. Bijvoorbeeld bij het sorteren van de kalveren.In de eerste twee ronden blijkt de groei van de kalveren 10 procent hoger te liggen dan Arie gewend is. Waar hij in Nederland een groei van 1.050 gram realiseerde, gaan de dieren hier over de 1.150 heen. “Volgens mij komt het door de kleinere koppels”, zegt Arie. “De besmettingsdruk is er lager en je kunt ook meer tijd besteden per individueel dier.”Wat betreft het wonen, is het nog even behelpen. Dineke (31) en Arie (32) verblijven samen met hun dochter Lea (4) in een stacaravan die tegen de stal is geplaatst. Een woonhuis had het kalverbedrijf niet. “In Frankrijk is een bedrijfswoning minder gebruikelijk”, legt Dineke uit. “De vorige eigenaren woonden in het dorp en kwamen dagelijks twee keer naar de kalverstal.” Arie en Dineke willen op het erf gaan wonen. De tekeningen voor hun huis zijn al gemaakt. Eind dit jaar start de bouw. Volgend jaar december hopen ze de kerstboom voor het eerst in hun nieuwe huis te kunnen zetten. Dineke: “In de zomer is de caravan geen enkel probleem. Dan ben je veel buiten en zitten we op het ruime terras vóór de caravan. Maar ’s winters is het lastiger. Dan voelt het snel erg klein.”Op sociaal gebied beginnen ze hun draai te vinden. Het contact met de buren is goed en Lea heeft het erg naar de zin op school. De 4 kilometer fietst ze elke dag samen met haar moeder of vader. Schooldagen in Frankrijk zijn wel intensief met lessen van half negen ’s ochtends tot half vijf in de middag. Kinderen tot vijf jaar gaan in Frankrijk ’s middags een uur slapen. Een speciaal lokaal is hiervoor uitgerust met veldbedjes. “Erg schattig om te zien”, zegt Dineke. Nu Lea bijna vijf is, kan ze de slaap niet altijd meer vatten. Komend schooljaar is het middagdutje definitief voorbij.Lea spreekt al goed Frans. Zelfs als ze in haar eentje thuis aan het spelen is, praat ze Frans. “Het is zo bijzonder hoe snel kinderen een nieuwe taal oppikken”, zegt Dineke. Zelf vindt ze dat ze nog veel moet verbeteren. Ze verstaat alles maar Frans terugpraten lukt niet altijd. “Dat komt ook omdat ik vaak op de boerderij ben. Dan kom je minder mensen tegen en praat je minder vaak Frans.” Arie gaat volgens haar als een speer. “Hij redt zich echt goed. Als monteur moet je steeds met klanten communiceren. Dan gaat het leerproces veel sneller.” Spijt van hun verhuizing naar Frankrijk hebben beiden niet. Arie: “We wonen acht uur van Nederland vandaan. Ons plan was om ergens naar toe te emigreren waar je met de auto naar familie kan, en niet per se met het vliegtuig moet. Dan is Frankrijk ideaal.” Ze vinden het ook belangrijk dat ze het samen doen. Bij de opstart van de kalveren is Arie altijd drie weken volledig thuis, daarna gaat hij weer voor Verberk op pad. Omdat het voeren van de melk is geautomatiseerd en ruwvoer met de Vliebokar gebeurt, is het kalverwerk voor Dineke goed te overzien.Toekomstplannen hebben de ondernemers wel, maar ver vooruitkijken doen ze niet. “Het leven is niet te plannen”, zegt Arie. “Kijk waar we nu zitten. Dat hadden we vijf jaar geleden ook niet gedacht.” Het huis bouwen is het eerste wat staat te gebeuren. Daarna kijken ze weer verder. “Misschien een stal er bij en stoppen met werk buiten de deur. Maar misschien ook lekker zo doorgaan.” Dineke: “Met vijfhonderd kalveren hebben we een goed inkomen. Het werk van Arie is extra.”Arie vult aan: “Ons bedrijf hoeft niet groter te worden. Die verwachting wordt wel eens opgelegd door mensen uit Nederland. Dat wil ik niet. Wij willen gelukkig zijn: fijn werk hebben en een goed inkomen. In Frankrijk ervaren we minder verantwoordelijkheid en meer geluk dan in Nederland. Soms doen we een dag niets. In het begin schaam je je daarvoor. Maar dat is de Nederlandse mentaliteit. Hier gaat het rustiger.”Lees meer over de kansen voor Nederlandse kalverhouders in Frankrijk in vakblad De Kalverhouder dat zaterdag 12 augustus is verschenen.Foto: Dineke Thimassen en Arie Markus met hun dochter Lea voor hun kalverstal