Integer
Door Jack Rijlaarsdam,
Zure regen als gevolg van ammoniak was één van de eerste milieuproblemen die we als veehouderij in de schoenen geschoven kregen. Later werd de focus gelegd op de uitspoeling van nitraat naar het grondwater en nu is de productie van fosfaat reden om de veehouderij beperkingen op te leggen.
Via een achterdeur wordt ook de uitstoot van ammoniak weer in de criminele sfeer getrokken. De overheid heeft in eendrachtige samenwerking met Brussel de nodige gebieden als natuur bestempeld en onder de Natura2000 regeling gebracht. Hieraan is de verplichting gekoppeld bepaalde natuurdoelen te halen of minimaal de bestaande situatie te handhaven.
Elke provincie heeft intussen eigen beleid ontwikkeld om de uitstoot van ammoniak te reguleren in de verplichte Natuurbeschermingswet. De uitstoot wordt berekend met behulp van een computerprogramma waarvan niemand precies weet hoe dit werkt en de uitslag wordt in elke provincie anders geïnterpreteerd. Dit heeft een lappendeken van regelgeving in Nederland tot gevolg met één gemeenschappelijk punt: niemand weet precies hoe een juridisch houdbare vergunning er uit ziet. De Programmatische Aanpak Stikstof (PAS) gaat de zaak nu landelijk reguleren.
Het Rijksinstituut voor Volksgezondheid en Milieu ( RIVM), een club wetenschappers die zichzelf als integer en onafhankelijk presenteert, heeft deze PAS ontwikkeld. In feite is deze regelgeving gebaseerd op door het RIVM berekende modellen van de stikstofneerslag. De natuur houdt zich hier soms niet aan, zo ligt de ammoniakdepositie in de kuststreek hoger dan in het model berekend is. Dat zou een reden kunnen zijn de systematiek nog eens tegen het licht te houden, er wordt immers wel een hele sector met de rug tegen de muur gedwongen.
De PAS is na veel vertraging door de Tweede Kamer geloodst en staatssecretaris Dijksma hoopt de regelgeving begin 2015 in werking te hebben. Een nieuwe systeemevaluatie komt dus niet echt gelegen. Blijkbaar is de politieke druk op het RIVM zo hoog dat er een persbericht is uitgegeven. Hierin geeft men aan dat de afwijking door het model van de werkelijkheid waarschijnlijk wordt veroorzaakt door verdamping van ammoniak uit de zee. Het RIVM acht het aannemelijk dat deze ammoniak is aangevoerd door de rivieren en waarschijnlijk is het afkomstig van uitspoeling uit landbouwgronden. Deze aanname verbetert de match tussen model en gemeten concentraties en biedt een betere basis voor de PAS.
Het lijkt er op dat het RIVM het model belangrijker vindt als het onderzoek. Hoe integer en onafhankelijk kun je als wetenschapper zijn.
Bron: Nieuwe Oogst
Het laatste nieuws voor tijdens de koffie
Altijd op de hoogte blijven van nieuws met betrekking tot water , milieu , natura 2000 , stikstof , natuur , ammoniak , fosfaat , natuurbeschermingswet , gezondheid , rivm , regelgeving , overheid , uitstoot , sjakie , brussel , dijksma , tweede kamer , nitraat , grondwater , volksgezondheid , reguleren , meten en europese unie ? De Nieuwsgrazer nieuwsbrief wordt dagelijks verstuurd om 10:00. Meld je ook aan!
Laatste
Reacties
@@Welke landbouw gronden?bijna alle water komt toch van (landbouw) gronden af en loopt via via nl binnen tenslotte vermengt met riool afval en olie de zee in.Ik woon hier naast de rivier de lek,het water is nog net zo goor als 30 jr geleden,allemaal ammoniak dampen.....
Het motto bij die lui is: wie betaald bepaald. En niet anders.
De wetgever baseert zich alleen op de berekeningen: maatregelen om ammoniakemissie te reduceren worden op de berekende waarden gebaseerd. En ook bij de aanvraag van een Natuurbeschermingswet-vergunning telt alleen de berekende waarde. De meetuitkomsten hebben in juridische zin geen enkele betekenis.
Meer: v-focus.nl/2014/08/…
Deze tekst bepaalt mede de opbouw van het stuk, maar klopt niet. De PAS is niet ontwikkeld door RIVM. Zij leveren input voor en onderhouden het Aerius rekenprogramma. Da's wat anders.
Qua boerenverstand volg ik je helemaal en ben het er ook mee eens.
De werkelijkheid is complexer, er is al het één en ander aan voorgeschiedenis, we beginnen niet op 0.
1998 en 2004 zijn nogal relevant en sindsdien is het turbulent.
Fundamenteel punt: voorzorgsprincipe. Als er geen zekerheid is dat er GEEN schade is, dan pas wordt er vergund.
De depositiekaarten zijn de beste cijfers die er op dit moment voorhanden zijn. Daar wordt dus op afgegaan. Kritisch kijken naar die getallen is terecht, doen wij ook. Zolang je niks beters hebt of het onderbouwd onderuit kunt halen staan die cijfers. Je hebt geen idee hoeveel tijd en energie daar al aan is besteed. Het is nooit moeilijk om mensen te vinden die zeggen dat ze aan kunnen tonen dat het niet klopt. Tot nu toe zonder heel veel effect. Het meeste is er gebeurd toen Aerius een flinke slag over de kaarten van RIVM heeft gedaan, er is toen flink wat verbetering gekomen.
Je moet het zien als een boterham met pindakaas en hagelslag, mestaanwending (pindakaas) wordt over de boterham Nederland gesmeerd en de laag is het dikst in Zuidoost-Nederland en het dunst op de Waddeneilanden. Per eenheid pindakaas is overal dezelfde emissie ingerekend (nog wel verdeeld naar aanwendingstechniek en gewassoort). De hagelslag zijn de stallen waaruit emissie komt. Van de stallen wordt het aantal dieren en het staltype als het ware uitgestrooid over de regio en doorgerekend tot 0.
Een stal met koeien is dus aantal koeien x 11 kg/koe, die vliegt als het ware de stal uit en wordt uitgestrooid over de regio. Probleem is dat die 11 kg per koe in praktijk ook 15 of 7 kan zijn. Reken je door naar 0 dan is bij 7 die afstand heel anders dan bij 15. Toch wordt die 11 doorgerekend alsof het exacte wiskunde is. Dit heeft juridische achtergronden en wordt niet gestaafd door de wetenschap en de praktijk.
Voorbijgaan aan het voorzorgsprincipe is dus wel logisch, Nederland is geen boterham met pindakaas en hagelslag, maar juridisch is het niet zo simpel helaas.
We zijn het er over eens dat je zonder indicatoren niet kunt sturen. Op welke je het meest vertrouwd is een persoonlijke voorkeur. Je zult kunnen begrijpen dat de blauwe ogen van de sector niet de voorkeur zijn van wetgevers en natuurbeschermers. Daar is ook wel wat reden voor.
Intussen kijken we ook kritisch naar de getallen, wordt er onderzoek uitgezet en gefinancierd, zijn onze bestuurders in de gebieden bezig met beheerplannen. Het zit helaas zo complex inelkaar dat er geen simpele oplossing is.