Ik kan het niet meer aanhoren

Ik kan het niet meer aanhoren
Ik kan het niet meer aanhoren. De analyses en bijbehorende sussende woorden over de verkiezingsuitslag: het had allemaal voorkomen kunnen worden wanneer mensen hadden ingezien dat verlicht, progressief en snel handelen het beste is omdat het ingezette beleid nou eenmaal noodzakelijk is.

Nee, het is niet zo dat wanneer het beleid allemaal sneller was uitgevoerd dat mensen dan wel tevreden zouden zijn geweest. Het stikstofbeleid is niet een onontkoombare van God gegeven wet maar een juridisch en technisch construct waarin ook andere keuzes mogelijk zijn. Veel van de mensen die BBB gestemd hebben, zijn het simpelweg oneens met de in Brussel en Den Haag gemaakte keuzes. Omdat ze andere prioriteiten hebben, omdat ze hun gemeenschap belangrijker vinden dan de in hun omgeving aangewezen plantjes die nu niet tot wasdom komen, omdat ‘computer says no’, eenvoudigweg niet volstaat.

Nee, het is niet zo dat wanneer de asielopvang na 2015-2016 op sterkte was gehouden mensen dan wel tevreden zouden zijn geweest. De zorg en het onderwijs kunnen zoveel nieuwe mensen elk jaar weer niet aan. De benodigde woningen zijn er ook niet. Waar dat door ontstaan is en of het de komende jaren wel gaat lukken, is nu niet relevant. Onder de ongeveer 35.000 geregistreerde dak- en thuislozen vallen niet de koppels die uit elkaar willen maar niet verder met hun leven kunnen omdat er geen andere woning is. Dit getal vertelt niet over de jongeren die inmiddels richting de 30 gaan en nog steeds bij hun ouders wonen. Vertelt niet over jongeren die zich per week van de ene naar de andere logeerplek verplaatsen. Vertelt niet over de gescheiden vaders die soms al jaren in een vakantiehuisje wonen. En wat is de oplossing van Den Haag? Een dwangwet die de voorrang van statushouders verder aanscherpt met bijbehorende fluwelen tekst over het principe van opvang van buitenlandse ontheemden zonder de ethische verantwoording voor en weging van de gevolgen van die keuze voor de bestaande bevolking. Want dat is populistisch of racistisch.

Nee, de Nederlanders zitten niet te wachten op een overheid die ons het volgende Europese project (E-ID of CBDC) in rommelt zonder keiharde waarborgen die de persoonlijke levenssfeer (ook wel privacy genoemd) betreffen en die het de overheid onmogelijk maakt om ons uitgavenpatroon te sturen. En helaas, de belofte dat dat echt niet zal gebeuren, wordt niet meer geloofd.

Nederland is inmiddels een dichtgeregeld land geworden waar de overheid de maakbaarheidsbeloften niet meer na kan komen. Onder een groot geloof in modellen, systemen en de bijbehorende ICT is de overheid een vergaande rechtvaardigheidsverdelingsmachine geworden die is vastgelopen. De hersteloperatie Groningen en het Toeslagenschandaal zijn de schandvlekken daarvan.

Den Haag pompt elk jaar meer geld in de zorg, het onderwijs en de politie. Terwijl elke leerkracht, zorgverlener of politieagent vele uren in de week kwijt is aan paarse krokodillen en papieren tijgers. Wie daar beter van worden, zijn als eerste de kwaliteitsmanagers en bijbehorende softwarebouwers.

En als klap op de vuurpijl krijgen de echte mensen, de hardwerkende mannen of vrouwen die hun belastingen gewoon betalen, kinderen opvoeden, ouders verzorgen en vrijwilligerswerk doen te horen dat ze niet woke genoeg, niet groen genoeg, onverantwoordelijk, volks of populistisch zijn. Steeds meer maken zich zorgen of ze hun rekeningen nog kunnen betalen.

Ik hoop en bid dat bestuurders, politici en hun adviseurs niet vluchten in ontkenningen, beter uitleggen, meer geld en bijhorende nieuwe ICT-projecten. Niet omdat ik denk dat het erg is dat de BBB bij de volgende verkiezingen dan nog groter wordt (dat is nou democratie en waarom zouden zij het niet kunnen?) maar omdat ik mij zorgen maak over hoe wij tegenover elkaar zijn komen te staan. Ik hou namelijk van mijn land waar mensen in vrijheid vreedzaam en met een zeker respect voor elkaars uiteenlopende overtuigingen en levenswijze naast elkaar kunnen leven en proberen daar het redelijke midden in te vinden. Ik wil dat land terug.