Goodness Paradox: duurzaamheid is een kwestie van data en durven kiezen

Standaarden, normen en keurmerken bepalen wie in de toekomst voor welke markt kan produceren, schreef ik eerder. Boeren, tuinders en telers raken gevangen in de netwerken van partijen die hen ‘ok’ verklaren. Dat beperkt hun afzetmogelijkheden omdat ze maar aan één standaard tegelijk kunnen voldoen, maar ook klanten hebben die nèt een andere willen. Omdat ze daar niet aan kunnen voldoen, wordt hun product nodeloos duur en worden goede inspanningen verspild. Achter dat probleem duikt een tweede vraagstuk op. De wetgever, NGO's, bedrijven, de wetgever en het publiek willen tegenstrijdige doelen tegelijk in hetzelfde product verwezenlijkt zien. Maar dat gaat niet. Is daar iets aan te doen?